مشهد النهاية لفيلم اللعب مع الكبار عادل امام كان بيصرخ على صوت طلقات ضرب النار اللى كان بيضربها حسين فهمى وبيقول
"هاحلااااااااااااااااااااااام" وضربة نار ويعيد الصرخة "هااااااااااحلاااااااااااااام" وبيخلص المشهد على كدة
دة نفس الاحساس اللى انا حساه دلوقتى او دى الحالة اللى انا بعشها فى الوقت الحالى..
وسط اخبار مزعجة طول الوقت وسط دوشة وحالات غضب من البشر على مستوى الكوكب كله تقريبا
وسط حالة من الهياج بجتاح البشر من حواليا واتحولنا حرفيا لزومبى خايفيين من بعض يا اما بنهاجم بعض ياما بنرمى بعض بعين
ونظرة حقد وحنق وكلنا كدة مش طايقيين بعض
فى شعور انى هموت لو فضلت بسمع للبشر انا يمكن انسان بيميل للشجن شوية وبشوف الدنيا بعمق شوية بس فى نفس الوقت ماليش ابدا فى الطاقة السلبية انا اكتشفت ان جوايا انسان عايش فى عالم موازى تقريبا ولاقيت نفسى بصرخ زى عادل امام
هاااحلاااااااااااااام
اكتفشت انى بغمض عينى وابدا اشوف عالم تانى مليان الوان ومبهج ، انا بغير الوان البيت وبعيد ديكوراته برسم شكل اوضة ونور على الشباك بزرع زرعة وارويها كل يوم واتأكد انى هكبرها وهتعيش رغم اى حاجة جبت مرجيحة وحطتها جمب الشباك هقعم عليها الصبح واسمع مزيكتى واشرب قهوتى واقرا كتبى واعيش يومى
هغير ديكور الليفنج وهظبط وصلات التليفزيون واشغل افلامى ومسلسلاتى واتبسط
هدخل استحمى واظبط المياه واعمل احلى باث واملى البانيو واريلاكس
احلامى كتير والساوند سيستم واللايتنج وهظبط الورك سبيس بتاعتى عشان اشتغل وانا نفسى مفتوحة منغير محس بضغط كبير مش هسيب روحلى لملاذ البؤس والوجع والدوشة مش هعيش زومبى وانا لسة روحى عايشة
هحلم بحبيبى معايا هحلم ببكرة يجمعنى بيه حتى لو مش هيحصل هعيش احلامى واسبها تنطلق بحرية مش هكبتها هى كمان هديها ، حريتها هسلمها راية ترفرف بيها فى الهوى، هطلق لخيالى العنان يسرح ويعيش يملى الدنيا الوان هطلع معاه فى رحلة تاخدنى لعالم مافيهوش سلبية ولا ضلمة ولاحزن ولا ناس بتهين وتنهش فى بعض منغير داعى وبلا اى سبب واضح
هاحلام واعيش واتمسك بالالوان بالحب بالامل بان جوايا حلو مهما كان برانا دمار هحمى روحى من دمار مش هى السبب فيه ولا هى اللى عملته ولا باختيارى ليه اسبها تدمر مش هسبها تتاثر ولا تروح فى هوجة من الوباء الفكرى والروحى والجشع فى مشاعر كلها سلبية ناحية الاخر انا مش هسمح لنفسى انها تنساق ورا كمية اللغط اللى انتو بتعلموه دة لاء
